Rozdział Ósmy

Po odbyciu porannej toalety miałam nadzieję, że na dole spotkam mamę i zdążę ją przeprosić, zanim pojedzie do pracy. Nie zastałam jej jednak w kuchni, gdzie skierowałam się na początku. Zobaczyłam ją za to w salonie. W telewizji puszczali chyba jakiś program muzyczny. Kiedy byłam już prawie dostatecznie blisko, aby zobaczyć twarze ludzi, którzy śpiewali na koncercie, moja rodzicielka odwróciła się w moją stronę. Gdy mnie ujrzała, szybko chwyciła pilota i przycisnęła duży, czerwony guzik.

- Wcześnie wstałaś. - wyjąkała, podnosząc się z sofy. Miałam ochotę zawrócić się do swojego pokoju. Co to w ogóle miało być? Nie mogę nawet popatrzeć w telewizor? Ostatecznie wzięłam głęboki wdech i postanowiłam jednak zignorować jej kolejne dziwne zachowanie.

- Chciałam Cię przeprosić. - baknęłam pod nosem.

- Za co? - zapytała zdziwiona. Wyglądała, jakby się nawet nie złościła.

- No wiesz, za to jak wczoraj wybuchłam. Może nie powinnam tak na Ciebie naskakiwać. - w sumie już sama nie wiem, co powinnam..

- Nie ma sprawy, kochanie. - na jej twarzy dostrzegłam współczucie, jakby było jej mnie szkoda. Nie oczekiwała tych przeprosin i naprawdę uważała, że nic się nie stało. Usiadła z powrotem na kanapę i poklepała miejsce obok siebie. Posłusznie opadłam na miękkie siedzenie i przyjrzałam się uważnie twarzy mojej rodzicielki.

- Coś się znowu stało? - spytałam zmartwiona. Na początku odpowiedziała mi tylko wolnym, przeczącym kręceniem głowy. - Więc o co chodzi? - pogłaskała mnie z czułością po włosach.

- Nie chcę, żebyśmy się kłóciły. - powiedziała cicho. Dziwne byłoby, gdyby chciała. Przecież jestem jej córką.

- Ja też tego nie chcę, ale spróbuj mnie zrozumieć. - poprosiłam.

- A Ty spróbuj zrozumieć mnie. Nie robię Ci nic na złość. - strzepnęłam jej rękę z mojego ramienia. Chyba ją to zabolało.

- Jak mogę Cię zrozumieć, skoro nawet nie starasz się mi nic wytłumaczyć? - jęknęłam. Zachowałam spokojny ton.

- Po prostu nie mogę. - oczywiście wyczuwałam w jej głosie żal, ale słyszałam te słowa już tyle razy, że teraz znów mnie zdenerwowały.

- Ktoś Ci zabronił? - prychnęłam lekceważąco. Mama spuściła wzrok w dół, przyglądając się swoim dłoniom.

- Twoje szczęście mi zabrania. - szepnęła. Co? Uniosłam brwi do góry i zmusiłam ją, by na mnie spojrzała.

- Nic nie rozumiem. - syknęłam. - Znowu nie nie rozumiem. - podkreśliłam.

- To dobrze. - do cholery, że co? Wstałam z kanapy i już chciałam wybiec z pokoju, ale poczułam, że złapała mnie za rękę.

- Puść mnie. - poprosiłam znudzonym głosem. Już nawet nie chciałam psuć sobie nastroju.

- Czy nie może być tak, jak jest? - zmarszczyłam brwi i na chwilę przygryzłam wargę. Spokój odchodził tak szybko, jak przychodził.

- A jak jest? - warknęłam.

- Wydaje mi się, że coraz lepiej. - no proszę, uśmiechnęła się. - Uważasz inaczej? - czy ona naprawdę myśli, że wszystko jest w porządku, kiedy ma przede mną jakieś popieprzone tajemnice? Zaśmiałam się ironicznie.

- Wiesz co? - zaczęłam, posyłając jej złowrogie spojrzenie. - Wraz z przeprowadzką chciałam zacząć od nowa. I naprawdę myślałam, że wszystko idzie świetnie, dopóki Ty nie zaczęłaś mnie zaskakiwać tymi dziwnymi sytuacjami. Jak długo możesz mnie okłamywać? - zapytałam załamanym głosem. Kiedy w moich oczach pojawiły się łzy, mama przytuliła mnie do siebie. Nawet się nie opierałam. Byłam zła, ale po prostu się w nią wtuliłam. Pomimo wszystko, potrzebuję jej miłości i wiem, że mnie takową darzy. Kiedy już się od siebie odsunęłyśmy, zabrała głos.

- Mówiłam Ci już, że nie chcę się z Tobą kłócić. Zwłaszcza nie dzisiaj. - wywróciłam oczami i zazgrzytałam zębami.

- Czyli co? - burknęłam. - Może ustalimy grafik Twoich zachowań? - wysyczałam, patrząc jej prosto w oczy. Uśmiechnęła się smutno i złapała mnie za rękę. Chciałam się jej wyrwać, ale spojrzała na mnie błagalnie, więc pozwoliłam jej zaprowadzić się do kuchni. - Usiądź. - zasiadłam do stołu, a mama podeszła do lodówki. Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy wyciągnęła z niej tort! Wygląda na to, że zapomniałam o własnych urodzinach. - Wszystkiego najlepszego, córeczko. Pamiętaj, że wszystko co robię, robię dla Twojego dobra. No i bezgranicznie Cię kocham. - szepnęła mi do ucha, po czym ucałowała mnie w policzek. Zrobiło mi się niesamowicie głupio i poczułam, że moje policzki przybierają różowy odcień. Naprawdę się o mnie troszczy.

- Dziękuję. - powiedziałam, wciąż zawstydzona, posyłając jej uśmiech. Machnęła tylko ręką i podpaliła kilkanaście świeczek, znajdujących się na torcie.

- Pomyśl życzenie. - przypomniała mi. Kiwnęłam głową i przymknęłam oczy. Tak naprawdę pomyślałam o wielu rzeczach. O tym, aby wszystko się wyjaśniło, abym mogła ułożyć sobie życie, żebym zaznała szczęścia i prawdziwych uczuć.. Może chociaż jedno z tych życzeń się spełni?

Kiedy zajadałyśmy się tortem, usłyszałyśmy dzwonek do drzwi. Szybko zerwałam się z krzesła.

- Cheryl.. - usłyszałam głos mojej mamy.

- Spokojnie. - mruknęłam. - To tylko Selena. - dodałam, wysilając się na uśmiech. W drzwiach oczywiście zastałam zadowoloną brunetkę.

- Cześć. - przywitała mnie buziakiem w policzek. Nie wiem czemu, ale przy niej zawsze poprawiał mi się humor.

- Zapraszam. - wskazałam na wnętrze domu, a kiedy zamknęłam drzwi, obie udałyśmy się do kuchni. - Mamo, to jest Selena. - przywitały się, a na twarzy mojej rodzicielki od razu pojawiło się zadowolenie. Zapewne ucieszyła się, że w końcu przyprowadziłam do domu koleżankę. Dziewczyna rozejrzała się, a jej spojrzenie zatrzymało się na moim urodzinowym torcie. Po chwili posłała mi złowrogie spojrzenie.

- Masz urodziny. - syknęła.

- A to coś złego? - zapytałam, śmiejąc się z jej miny.

- Złe jest to, że nie wiedziałam. - jęknęła.

- Już wiesz. - uśmiechnęłam się. - Siadaj. - posłusznie zajęła miejsca, wciąż mi się przyglądając.

- To dlatego nie chciałaś jechać na koncert? - zapytała ze zdziwieniem. Zaprzeczyłam.

- Jaki koncert? - no tak, zapomniałam powiedzieć mamie o moich planach.

- Selena wygrała bilety, no i chce mnie ze sobą zabrać. - wyjaśniłam. - Masz coś przeciwko? - moja rodzicielka pokręciła z uśmiechem głową.

- Ależ skąd. Ja i tak zostanę dziś dłużej w pracy, a nie powinnaś być sama w urodziny. Jedźcie, na pewno będziecie się dobrze bawić. - atmosfera była bardzo przyjemna, dopóki Selena nie wyraziła swojej ekscytacji.

- I spotkamy One Direction! - pisnęła. Po tych słowach moja mama odsunęła od siebie swoją porcję tortu i przyjrzała nam się uważnie.

- Co? - wykrztusiła w końcu. Na początku myślałam, że po prostu nie dosłyszała.

- Mamy wejściówki za kulisy. - wzruszyłam ramionami. W pomieszczeniu zapanowała cisza. - Mamo? Co się znowu dzieje? - zapytałam, pewna, że zaraz znów będę uczestniczyła w dziwnej kłótni. Nie pomyliłam się.

- Cheryl, nie chcę żebyś tam jechała. - posłałyśmy sobie z Seleną zdziwione spojrzenia.

- Dlaczego? - zapytałam przez zaciśnięte zęby. Moja mama westchnęła cicho.

- To zły pomysł. - powiedziała, wpatrując się w blat stołu.

- Sama powiedziałaś, że na pewno będziemy się dobrze bawić. O co Ci znowu chodzi? - jęknęłam zdenerwowana. Twarz mojej rodzicielki przybrała pełną powagę.

- Nie wyrażam zgody i tyle. - uniosłam brwi do góry i wstałam od stołu. - Nie muszę Ci się tłumaczyć. - teraz przegięła.

- Wychodzimy? - zapytała cicho Selena.

- Tak. - burknęłam, idąc w stronę wyjścia.

- Cheryl, wróć się! - zawołała mama. Odwróciłam się w jej stronę, a z moich oczu pociekły łzy.

- Mam tego wszystkiego dość, rozumiesz?! - krzyknęłam, nie mogąc opanować płaczu. Brunetka, stojąca obok mnie, patrzyła na mnie z niemałym szokiem.

- Po prostu nie chcę żeby coś Ci się stało. - pociągnęłam się za włosy.

- Do cholery jasnej, to tylko głupi koncert, a ja nie mam dziesięciu lat! - wsunęłam nogi w czarne vansy i otworzyłam drzwi. Mama złapała mnie za rękę.

- Masz tam nie jechać. - zauważyłam, że jest niemniej zdenerwowana ode mnie.

- Zawsze musisz wszystko spieprzyć. - syknęłam prosto w jej twarz.

- Cheryl, spokojnie. - Selena położyła mi rękę na ramieniu.

- Żadne spokojnie! - wrzasnęłam w jej stronę. - Zastanów się co Ty w ogóle robisz! Chyba sama już nie wiesz o co Ci chodzi! - teraz zwróciłam się do mojej mamy. - Jakim cudem mamy przestać się kłócić, skoro Ty ciągle masz przede mną jakieś pieprzone sekrety?! Pojadę tam, czy Ci się to podoba czy nie i mam zamiar się świetnie bawić! - po tych słowach wypchnęłam brunetkę na zewnątrz i kiedy już wyszłam za nią, trzasnęłam drzwiami.

Poprosiłam Selenę, aby pozwoliła mi ochłonąć w samotności. Siedziałam w parku od dobrej godziny i zastanawiałam się o co chodziło tym razem. To wszystko jest takie męczące. Ukryłam twarz w dłoniach i pozwoliłam sobie uronić kilka łez. Czy ja kiedykolwiek dogadam się z mamą? Albo czy kiedykolwiek wytłumaczy mi o co chodzi z tymi jej huśtawkami nastrojów? Nagle poczułam, że ktoś kładzie mi rękę na ramieniu. Wzdrygnęłam się i uniosłam wzrok do góry. Zobaczyłam przed sobą jakiegoś chłopaka. Miał na sobie czarną, szeroką bluzę z kapturem, który narzucił na głowę, a na nosie ciemne okulary. Co najlepsze, dzisiejszy dzień wcale nie należał do słonecznych.

- Dlaczego płaczesz? - zapytał prosto, co wywołało na mojej twarzy uśmiech. Nieznajomi ludzie chyba jednak martwią się o mnie bardziej niż własna matka.

- A dlaczego pytasz? - chłopak usiadł obok mnie.

- Wiesz, sam nie wiem. - mruknął. - A czy to nie tak powinno być? Wiesz, dziewczyna zalewa się łzami i nagle podchodzi do niej nieznajomy chłopak? Spędzają godziny na rozmowie, a potem umawiają się na randkę i okazuje się, że są dla siebie stworzeni? - znów się zaśmiałam. - Długich godzin z Tobą nie spędzę, bo trochę się śpieszę, ale to zawsze coś. - otarł rękawem swojej bluzy moje mokre policzki.

- Jeśli mam się w Tobie zakochać, powinieneś pokazać mi twarz. - kąciki jego ust uniosły się ku górze.

- A nie wystarczy Ci to, że jestem miły? - pokręciłam przecząco głową.

- Jestem bardzo powierzchowna. - powiedziałam, wyszczerzając się.

- I musisz lubić rozczarowania. - westchnął cicho. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy.

- Mówiłeś, że się śpieszysz. - przypomniałam, spoglądając na niego. Miałam ochotę zdjąć mu z głowy kaptur i zabrać okulary, ale może naprawdę miał jakiś ważny powód, by nie pokazywać mi się w całej okazałości?

- Nie zostawię Cię tu samej w takim stanie. - oburzył się.

- To może zabierzesz mnie ze sobą? - zaproponowałam. Chłopak znów się uśmiechnął.

- Bardzo bym chciał, ale mam dzisiaj trochę pracy. - pokiwałam głową i wstałam z ławki, przeciągając się przy tym.

- To co, podasz mi swój numer, czy też powiesz, że nie możesz zadawać się ze zwykłymi ludźmi? - syknęłam, przypominając sobie o naburmuszonej divie, z którą ostatnio rozmawiałam. Chłopak, wstając, dziwnie na mnie spojrzał. - Nieważne. - mruknęłam. - Skoro więcej się nie spotkamy, może chociaż zdradzisz mi swoje imię? Chcę wiedzieć, jak mam zapamiętać tego miłego chłopaka z parku. - zatrzepotałam rzęsami, niczym panienka z głupawego serialu.

- Liam. - podał mi rękę, którą szybko uścisnęłam.

- Miło mi. - kiedy opuściliśmy dłonie, jeszcze przez chwilę się w siebie wpatrywaliśmy. To znaczy, on w moją twarz, a ja w jego okulary.

- Plany na dzisiaj? - kiwnęłam głową, krzywiąc się.

- Dobrze Ci szło. - westchnęłam, kiedy mój lepszy humor po prostu zniknął. - To wszystko przez tych pedałów. - warknęłam sama do siebie. - Wieczorem..

- Idziesz na ten cały koncert? - nie rozumiałam jego nagłego napadu wesołości.

- Tak, koleżanka jest wielką fanką. - wyjaśniłam, wywracając oczami.

- Co ona widzi w tych pedałach? - zdziwił się. Miałam jednak wrażenie, że tylko udaje oburzenie. - No to jeszcze się spotkamy. - po tych słowach byłam pewna, że tylko usiłuje utrzymać powagę, a tak naprawdę wciąż powstrzymuje się od śmiechu.

- Co? - nie rozumiałam. Jeszcze się spotkamy? I to na koncercie? Czyżbym miała do czynienia z męskim fanem One Direction? Myślałam, że takie rzeczy się nie zdarzają.

- Do zobaczenia. - rzucił na odchodne. - I pamiętaj o uśmiechu. - dodał, wyszczerzając w moją stronę zęby. Jeszcze przez chwilę stałam w miejscu, patrząc na znikającą sylwetkę Liama, po czym marszcząc brwi i kręcąc z niedowierzaniem głową, skierowałam się w stronę domu. Już niedługo miałam się spotkać z Seleną.