Rozdział Jedenasty

- Co jeszcze? - dopytywałem się. - Co jeszcze mówiła? - Liam, słysząc znów to samo pytanie, złapał się za głowę. Nie okazał jednak specjalnego zdenerwowania.

- Powtarzam Ci po raz kolejny. - złapał mnie za ramiona, a każde słowo wypowiadał tak powoli i wyraźne, jakby rozmawiał z jakimś pięciolatkiem. - Płakała..

- Dlaczego? - przerwałem mu.

- Nie mam pojęcia. - chłopak zacisnął usta w wąską linię. Robił to zawsze, kiedy intensywnie nad czymś myślał. Podejrzewam, że w tej chwili, starał się przywołać w swojej głowie jakiekolwiek szczegóły, dotyczące spotkania z uroczą brunetką.

- No i? - ponagliłem go, wymachując przy tym rękami. Niestety, pokręcił tylko głową. Usiadłem na kanapie i ukryłem twarz w dłoniach. - Dlaczego w ogóle do niej podszedłeś? - nie rozumiałem, skąd w moim głosie tyle jadu. - Spodobała Ci się? - to niekontrolowane pytanie uświadomiło mi, że jestem zwyczajnie zazdrosny. Ugryzłem się w język. Szkoda tylko, że tak późno. Mój przyjaciel zrobił się cały czerwony.

- Nie, no przestań. - wiedziałem, że kłamie, a to poddenerwowało mnie jeszcze bardziej. - Jesteś pewien, że to ona? - matko, ileż można. Dobrze, że chociaż zmieniamy temat. Chyba oboje nie chcielibyśmy kłótni. Nie w tej chwili.

- Nie. - przyjaciele spojrzeli na mnie jak na idiotę. - To znaczy, nie do końca. - poprawiłem się.

- Jak duże masz wątpliwości? - zgadnijcie, kto był najbardziej przejęty całą sytuacją? Tak, Liam.

- No wiesz.. - podrapałem się po głowie. - Jest jakaś chuda i ma trochę dłuższe włosy. - usłyszałem czyjś śmiech.

- Co za kretyn. - mruknął Harry.

- O co Ci znowu chodzi? - zapytałem wzburzony, wstając. Podszedłem do kręconowłosego. Może i nie myślałem teraz logicznie, ale jako przyjaciel, mógłby chyba okaż trochę współczucia.

- Niall, włosy rosną - popukał mnie w głowię, a ja wywróciłem oczami. - a ludzie się zmieniają. Co w tym dziwnego? - otworzyłem usta, aby coś powiedzieć, ale wyprzedził mnie Zayn.

- Moim zdaniem powinieneś dać sobie z tym wszystkim spokój. - warknął. Nie mam pojęcia, skąd w nim tyle złości. Zawsze reaguje negatywnie na rozmowy o mojej przeszłości.

- A moim zdaniem, to Ty powinieneś dać spokój Niallowi. - na szczęście mam Liama, który zawsze stoi po mojej stronie. Uśmiechnąłem się w jego stronę, za to mulat spojrzał na niego z pogardą. - No co? Jesteśmy przyjaciółmi, tak? Czy Ty w ogóle masz pojęcia jak on - wskazał na mnie - musi się czuć? - brunet oparł się nonszalancko o ścianę.

- A Ty masz? - zapytał znudzonym głosem, unosząc brwi do góry.

- Nie. - przyznał szczerze. - Za to, zamiast interesować się tylko swoją dupą, staram się mu jakoś pomóc. - oczywiście musiało dojść do kłótni.

- Jesteście beznadziejni. - Zayn zacisnął dłoń na klamce, ale Louis nie pozwolił mu na opuszczenie pomieszczenia.

- Co Ty wyprawiasz? - zdenerwował się. - Chcesz go tak po prostu zostawić? - czułem się jak małe dziecko, którym trzeba się wciąż zajmować.

- Nie mam zamiaru uczestniczyć w tej szopce. - panie i panowie, oto przyjacielska pomoc. 

- Jeszcze nic nie postanowiliśmy. - przypomniałem.

- No i? Zaraz wpadniecie na jakiś bystry plan - czujecie ten sarkazm? - który i tak okaże się niewypałem. Szkoda mojego czasu. - uśmiechnął się sztucznie, a ja zacisnąłem dłonie w pięści. Naprawdę działał mi na nerwy.

- Dlaczego od razu skazujesz nas wszystkich na stratę? - odezwał się Liam. Zayn tylko się zaśmiał.

- Niech idzie. - syknąłem. To chyba będzie najlepsze rozwiązanie.

- Dziękuję. - uśmiechnął się sarkastycznie. Odpowiedziałem mu tym samym, chociaż, szczerze mówiąc, miałem ochotę uderzyć go w twarz. - Zadzwoń, kiedy już okaże się, że mam rację. - cholera, dlaczego Liam znów go zatrzymuje?

- Naprawdę nie zależy Ci na jego szczęściu? - zapytał z niedowierzaniem w głosie. Prychnąłem cicho. Zayn zawsze był pieprzonym egoistą.

- To masochizm, nie szczęście. - zacisnąłem usta w wąską linię, aby tylko nie przyznać mu racji. - Słuchaj, do tej pory jakoś nie miał problemu z zabawianiem się różnymi panienkami. Co, nagle przyśpieszyło mu serducho i poczuł motylki w brzuchu? - prychnął lekceważąco, a ja, mentalnie się do siebie uśmiechnąłem. Jest dokładnie tak, jak powiedział.

- Ona jest dla niego naprawdę ważna. - westchnął Louis. Brunet, spoglądając na mnie, zmarszczył brwi.

- Zostaw ją lepiej w spokoju. - poklepał mnie po ramieniu. - Zobaczysz, że tak będzie lepiej, bo nawet jeśli to ona, to, bądźmy szczerzy.. - na chwilę zapanowało milczenie. Zdanie dokończył ściszonym głosem. Widocznie już wiedział, że to przegięcie. - pamięci i tak jej nie przywrócisz. - po tych słowach wyszedłem z pomieszczenia, trzaskając przy tym drzwiami. Jestem Niall Horan, do cholery i umiem walczyć o swoje.

- Jeszcze mu pokażę. - mruknąłem sam do siebie, odpalając papierosa. - Wszystkim pokażę. - wysyczałem, wypuszczając z ust chmurę dymu.

"Drogi Boże,
naprawdę staram się odczytywać znaki, które mi dajesz, jednak nie są one dość wyraźne dla mojego umęczonego umysłu. Selena, Justin, Nial... wciąż zastanawiam się, która z tych osób jest mi najbliższa? Która z nich jest wskazówką dla mojego życia? I czy którakolwiek w ogóle nią jest?
Pomóż... po prostu pomóż."

Moje zagubienie nie jest dla mnie żadną nowością, co niestety nie oznacza, że przestało być irytujące. W dodatku czeka mnie dziś ciężki dzień. Selena na pewno nie odpuści tematu o moich rysunkach, a z mamą nie rozmawiałam od soboty. Specjalnie przeciągałam każdą z porannych czynności, byle tylko nie spotkać jej w kuchni.

- No nie. - jęknęłam, odwracając się na pięcie.

- Zaczekaj. - poprosiła spokojnym tonem. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie udać, że po prostu tego nie słyszałam. Ostatecznie jednak skierowałam się w stronę stołu. - Usiądź i..

- Nie mam ochoty. - zaplotłam ręce na piersi. - Czego chcesz? - no dobra, może powinnam być dla niej trochę milsza, ale z dnia na dzień staje się to coraz trudniejsze.

- Co działo się na koncercie? - wysiliła się na uśmiech, ale zauważyłam, że ma zaciśniętą szczękę. - Wszystko w porządku? - zmarszczyłam brwi.

- Jestem cała, nie widać? - moja rodzicielka spuściła wzrok w dół.

- Widziałaś tych chłopaków? - nie. Tylko stałam w pierwszym rzędzie, no i byłam z nimi na spotkaniu. Wywróciłam oczami.

- Wiem, że to trudne - syknęłam - ale może powiedz wprost o co Ci chodzi. - mogłam się spodziewać tego, że po tych słowach zapadnie milczenie. - Z resztą, nieważne. - szybko wyszłam z kuchni, a następnie z domu.

- Jakie to uczucie? - zapytała zaciekawiona Selena. Poczułam, że robię się cała czerwona.

- Dziwne. - odpowiedziałam szczerze. - Wyobraź sobie, że prawie co noc śni Ci się ktoś, kogo w życiu nie widziałaś na oczy. Co wtedy robisz? - dziewczyna uśmiechnęła się.

- Chyba wariuję. - zaśmiałam się.

- Czyżby aluzja do mojego zachowania? - mruknęłam, wbijając wzrok w stół.

- Nie zrozum tego źle. - przeniosła się na miejsce obok i objęła mnie ramieniem. - Coraz bardziej wczuwam się w Twoje życie. I coraz bardziej mnie ono zaskakuje. - tak, mnie też.

- Każdy dzień jest zagadką. - mruknęłam. Brunetka sięgnęła po mój szkicownik.

- Mogę? - upewniła się. Kiwnęłam tylko głową. Dziewczyna przez długi czas wpatrywała się w obraz przedstawiający Justina.

- Zastanawia mnie... - zacięła się, a jej policzki przybrały różowy odcień.

- Śmiało. - ośmieliłam ją ciepłym uśmiechem.

- Czy one wszystkie są Ci do czegoś potrzebne? - ze zdenerwowania przygryzła dolną wargę. Posłałam jej pytające spojrzenie. Chyba nie bardzo rozumiałam, o co jej chodzi. - Chciałabym.. no wiesz..

- Chcesz któryś wziąć? - zapytałam prosto. Brunetka pokiwała głową.

- To znaczy, jeśli nie masz nic przeciwko, bo wiem, że..

- Oczywiście, że nie. - zapewniłam. - Bierz, który chcesz. W końcu to Twój chłopak. - Selena przez dłuższą chwilę oglądała wszystkie rysunki, a ja w tym czasie ruszyłam nietknięte do tej pory jedzenie. Moje myśli wciąż nawiedzał blondyn z koncertu. Nie zliczę ile razy starałam się go pozbyć, jednak za każdym razem wracał z podwojoną siłą bólu głowy i.. serca. Przełknęłam nerwowo ślinę i jakoś straciłam apetyt. Westchnęłam głośno, chowając twarz w dłoniach. Wciąż myślałam o jego spojrzeniu i o tym, jak się o mnie zatroszczył. Nie potrafiłam wyrzucić tej sytuacji z mojej głowy, chyba dlatego, że to właśnie tego potrzebuję. Opieki. Z zamyślenia wyrwała mnie szczęśliwa brunetka.

- Dziękuję. - ucałowała mnie w policzek. Kiwnęłam głową, chowając zeszyt z powrotem do torby. - Jesteś w tym naprawdę niezła. - powiedziała z uznaniem, wpatrując się w trzymaną w rękach kartkę. - Co się dzieje? - zapytała zmartwiona.

- Nic takiego. - wysiliłam się na uśmiech, ale wyszedł z tego jakiś grymas.

- Prawie nie tknęłaś jedzenia. - zauważyła. - To do Ciebie niepodobne. - dodała z niedowierzaniem w głosie. Wydałam z siebie coś, co miało przypominać naturalny śmiech. Czy wyszło? Oczywiście, że nie. - Myślisz o nim. - stwierdziła, zaciskając usta.

- O kim? Co? Nie.. - jąkałam się. Moja twarz musiała przypominać kolorem dojrzałego pomidora. Usłyszałam ciche westchnięcie.

- Nie zawracaj nim sobie głowy. - wyszeptała. Patrzyłam na nią tak długo, aż zdecydowała się kontynuować swoją myśl. - Po prostu nie warto. - to chyba miało oznaczać koniec tematu.

- Dlaczego? - jęknęłam podłamana. - Sama mówiłaś, że wpadłam mu w oko. - przypomniałam jej.

- Ale on jest gwiazdą..

- No i? - przerwałam jej. - Przecież Justin też jest sławny. - brunetka wywróciła oczami.

- My oboje jesteśmy. - podkreśliła. - To wiele ułatwia. - chciałam użyć kolejnego kiepskiego argumentu, ale mnie wyprzedziła. - Niall  jest ciągle zajęty, nie wspominając o tym, że już nawet nie mieszka w Kanadzie. No i pomimo, że ostatnio zachował się bardzo dobrze, nie jest chyba odpowiednim kandydatem na ukochanego. - te słowa wypowiedziała z wyraźnym przekąsem. Była chyba do niego nieco uprzedzona. - Uwierz, nie chciałabyś się w to wszystko wplątywać. - odwróciłam wzrok. Jej słowa zabolały mnie bardziej niż powinny. Czułam, że w moich oczach pojawiają się łzy. - Nawet go więcej nie spotkasz. - szepnęła dobitnie. Wstałam z miejsca, ale brunetka złapała mnie za rękę. - Cheryl, ja nie chciałam Cię urazić.. - jęknęła żałośnie. Pokręciłam tylko głową.

- Dobrze, że chociaż jesteś szczera. - chwyciłam torbę i szybkim krokiem wyszłam ze stołówki. Idąc korytarzem, co sekundę ocierałam łzy, jednak wciąż pojawiały się nowe. Chciałam jak najszybciej znaleźć się daleko stąd, z dala od wszystkich ludzi, z dala od wszystkiego. Nagle usłyszałam dźwięk smsa. Oparłam się o ścianę, szukając w torbie mojego iphona. "Jesteś piękna, chciałbym Cię zobaczyć." Poczułam ból prawego ramienia. Cholera, ale ciemno. Jak znalazłam się w tym pieprzonym schowku na miotły?!